Zaduszki Szczecin - Łobez

Piątek, 2 listopada 2012 · dodano: 03.11.2012 | Komentarze 11

Pomysł przejazdu ze Szczecina do rodzinnego Łobza (lub odwrotnie) chodził za mną od marca tego roku, czyli od czasu jak zacząłem ponownie jeździć na rowerze. Jakby sięgnąć pamięcią wstecz to właściwie myślałem o tym od czasu wybrania się na studia. Nie miałem wtedy jednak gdzie trzymać roweru i tak jakoś czekałem z tym kilkanaście lat. Symbolicznie zdecydowałem się na Dzień Zaduszny. Mam do do zapalania kilka zniczy. Ze Szczecina zabieram dwa - dla najbliższych. Trasę ustalam bokami, aby uniknąć ruchu związanego z długim weekendem. Wstaję wcześnie (jak dla mnie) i o godzinie 7:20 wyjeżdżam z domu. Wczoraj chciałem doprowadzić rower do porządku jakimś badziewiastym środkiem z marketu i zamiast nasmarować łańcuch i przerzutki wypłukałem je chyba do czysta. Coś przeskakuje, przerzutka zacina się i przy zjeździe do Arkonki zbyt mocno naciskam przedni hamulec. Nie ma jak gleba na rozbudzenie. Przez liście na na liście, przynajmniej miękko. Ładnie się zaczyna, myślę sobie. Pozbierałem graty do torby, otrzepałem się i jadę dalej. Słońce wschodzi coraz wyżej:

Z sakwami dużo ciężej się jedzie. Pierwszy postój na plaży w Dąbiu:

Nad rzeczką Chełszczącą napotykam pomnik upamiętniający ofiary I Wojny Światowej. Dziwne trochę miejsce, ale tu znalazłem wytłumaczenie jego historii.

Przez Kliniska przebijam się na drugą stronę drogi ekspresowej nr 3, dalej Strumiany, na chwilę wskakuję na drogę w kierunku Chociwla i czym prędzej z niej uciekam w lewo do Przemocza. W Przemoczu chwila na fotkę kościoła z XV wieku i naprzeciwko kościoła ślad pogańskich tradycji:


Na polach trwają prace przy ostatnich wykopkach, przy drogach leżą całe kopy zbiorów, tu góra buraków przed wsią Darż.

Mijam kościół z pomnikiem, niestety brama zamknięta łańcuchem:

Po opuszczeniu Darż w oddali widzę już kościół w Maszewie, to w końcu tylko 4 km.

Maszewo wprost pachnie średniowieczem. Kamienne mury obronne jak przed wiekami określają granice grodu. Zbudowane z ułożonych warstwowo kamieni granitowych i cegły wzniesione zostały na przełomie XIII i XIV w.



Kościół budowany od XII do połowy XV wieku jest budowlą gotycką:


Ciekawe dokąd prowadzą te małe drzwiczki ?

Wjazdu do miasta broniły dwie bramy - przy jednej z nich wzniesiono wysmukłą, cylindryczną basztę przykrytą stożkowatym hełmem, nazwaną później Francuską.

Pokręciłem się trochę po pięknym ryneczku i ponieważ zaczyna mi być naprawdę zimno ruszam szybko dalej.
W Janikowie mijam kościół neogotycki z drewnianą wieżą:

W Wojtaszycach kościół z przełomu XVI/XVII w. zbudowany z głazów narzutowych, przed kościołem pomnik ofiar Wielkiej Wojny:

Jadąc tak przez podupadające polskie wsie docieram w końcu do Dobrej. Od razu skręcam w lewo do ruin zamku Dewitzów położonych na niewielkim wzgórzu. Zamek został wzniesiony pod koniec XIV wieku przez Gerharda von Dewitz na ruinach starszego zniszczonego przez Brandenburczyków. Rozmach przedsięwzięcia przyczynił się wkrótce do powstania najpotężniejszego w XV w. świeckiego zamku rycerskiego w księstwie.




Ciekawe co to za dziura ?


Ze wzgórza mamy dobry widok na kościół św. Klary w Dobrej. Powstał w trzech etapach. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z 1461 r.



Za Dobrą widać jeszcze tory kolei wąskotorowej, dawno nieczynnej i w większości rozebranej. Tu niedaleko na którymś ze stromych zjazdów osiągam prędkość 58 km/h, niezła adrenalina :

I wciąż dalej i dalej:

W końcu docieram do wsi Strzmiele. Strzemiele tak jak i Łobez powiązane są z rodem von Borck. Pierwsze wzmianki o Łobzie pochodzą z 1271. Jest w nich mowa o rycerzu Wolfie Borko jako panu na Łobzie - "dominus de Lobis". Borkowie byli właścicielami miasta i okolic. W Strzmielach powstał zamek zwany „Wilczym Gniazdem". Symbolem osady został zachowany do dziś herb z wizerunkiem biegnącego wilka z koroną na łbie (aktualny herb Łobza).
We wsi po lewej stronie głównej drogi stoi ceglany kościół, a za nim znajduje się dwór wybudowany po wiekach w miejscu zamku.


Z rodu Borków pochodziła znana z urody Sydonia, której historia przez lata obrosła legendą. W pamięci potomnych zapisała się jako pomorska czarownica. W swoim czasie poznała księcia Ernesta Ludwika z rodu Gryfitów, który przyobiecał jej małżeństwo poprzez oswiadczyny. Na mezalians jednak nie zgodziła się rodzina książęca i do małżeństwa nie doszło. Książę poślubił pannę równą sobie stanem, a zrozpaczona Sydonia opuszczając dwór książęcy głośno przeklęła cały ród Gryfitów. Przez lata kolejni przedstawiciele rodu umierali młodo lub bezdzietnie. W otoczeniu dworu zaczęto szukać przyczyny takiego stanu rzeczy. Przypomniano wówczas „klątwę”, rzuconą ongiś przez młodą szlachciankę. Wyjaśnienie było proste - Sydonia jest czarownicą. Na mękach przyznała się do winy i 1 września 1620 r. pod murami Szczecina została ścięta mieczem, a następnie spalona na stosie. Jej prochy zostały rozsypane. Stracenie Sydonii nie powstrzymało jednak fatum ciążącego nad Gryfitami. W 1637 r. zmarł bezpotomnie ostatni z dynastii książęcej, a Księstwo Zachodniopomorskie przestało istnieć.

Po chwili refleksji na losem Sydoni wsiadam na rower by przebyć ostatnie kilometry dzielące mnie od Łobza. Pod ogromną górę zwaną "dalnowską" rower już prowadzę. Dokucza mi kolano, jestem zmarznięty i zmęczony. Po drodze mało odpoczywałem, ze względu na chłód który szybko wchodził pod bluzę. Jadę na cmentarz zapalić znicze. Pomimo wywrotki na początku drogi jakimś cudem są całe. Tu jeszcze łobeskie lapidarium:


Teraz czas na obiad i kąpiel, pedałuję do domu rodziców. Wieczorem idę do mojego przyjaciela Gucia na nocne Polaków rozmowy. W jego artystycznej pracowni malarskiej wśród zapachu farby popijamy piwko, a papierosy palę po pół. Polecam galerię. Powrót do domu w sobotę ze względu na kolano odbywam już samochodem.

Podróż tą poświęciłem pamięci Remka - mojego Przyjaciela z dzieciństwa i Jego Ojca. Z pierwszym odbyłem swoją dziewiczą wielokilometrową wycieczkę rowerową. Drugi był jednym z pomysłodawców i organizatorów Łobeskiego Maratonu Rowerowego. Od lat maraton nazwany jest Jego imieniem.